жоқтау

Жоқтау айту. этногр. Қайтыс болған адамның отбасы, ел-жұрты алдындағы орны, адамгершілік қасиеттері, өнегелі істері әнге қосылып айтылатын зарлы өлең. Марқұмның әйелі мен қызқырқын, келін-кемшіктері үйде қораланып отырып күндіз-түні ж о қ т а у а й т а д ы (А.Нүсіпоқасұлы.., Ағаш бесік., 5, 58). Ж о қ т а у а й т у қайтыс болған адамның жетісі, қырқы, жүзі және жылында да орындалады (Қаз. этнография., 2, 410). Жоқтауын асырды. Құртты, жойды, жоқ етті. – Жібер! – деді Құбаекем шалға, бұлқынып, - ж о қ т а у ы н бір-ақ а с ы р а й ы н! (С. Мұқанов, Мөлдір., 264). – Қазір ж о қ т а у ы ң д ы а с ы р ы п, мына тоғайдағы оппа қарға тығып кетсем, өлігіңді кім іздеп табар екен (С. Жүнісов, Ақан сері, 2, 201). Бүйтіп қорлағанша бірден ж о қ т а у ы м д ы а с ы р, әйтпесе айтпады деме, өлеөлгенше қолым жағаңда, тісім кеңірдегіңде кетер (К. Сегізбаев, Беласқан, 347).